وقتی شادی چهل میلیون ایرانی به پرکاهی نمی ارزد!

قصه ی ما سر دراز دارد ؛ اگر وقت باشد و گاهی فلش بکی به داستان های باور نکردنی فوتبال ایران بزنیم شاید کمی طنز گونه لبخندی بر لبانمان جاری شود!

فصل اول : جواد لالیگایی کاپیتان پوشالی تیم ملی ، کسی که به جای پرچم سه رنگ کشورش در مقابل چشمان میلیون ها نفر بوسه بر پول و خودنمایی می زند و در صحنه ای بچه گانه پرچم ملی را بارنگ سراسر دروغ ، تبانی و دوپینگ می زند! بوسه ی ایشان خشک نشده ، قصد بوسه بر پرچمی کذب می گیرد! قصد سرزمین سوسمارخوران دارد! وطن فدای اسکناس می شود! با وعده و وعید فدراسیون مسخره ی ایران منصرف می شود یا با پول زیاد به یک باره آرزویش خدانگه دار با پیراهن تیم دوم پایتخت می شود! کاپیتان پول پرست می ماند تا افتخاری شود برای گروه شرم آور! اعتراضی نیست! همه به به و چه می کنند ! سایت گول می نویسد پیروزی فتل بر لیگ مجهول ! عده ای برای عکس گرفتن با آقای بیعرضه صف می بندند! فصل دوم: محمد رضا خلعتبری کسی باور نمی کرد که خدا همیشه جای حق نشسته است و دروغگویان و ظالمان را رسوا خواهد کرد! در حالی که آقایان سرحال و شاد از مانع شدنبرای رفتن جواد وطن فروش بودند به یکباره سردار دست روی خلعتبریگذاشت! همه شوکه شدند! چگونه ممکن است کسی در ایران باشد و مخالف بازگشت محمد رضا! سردار احساس کرد همه به یکباره بسیج خواهند شد و در یک چشم به زدن بازیکن ملی پوش ایران باز خواهد گشت! اما زهی خیال باطل! مخالفت ها از نوع آغاز شد، عده ای دایه مهربان تر از مادر شدند و سایت گول نوشت شکست یک میلیون دلاری! یکی در وبلاگش نظر سنجی حمایت از داروهای کمیاب تیتر کرد! دیگری وابیتمال سرداد! اما ما می نویسیم تنها حق ما از عدالت این مملکت 45 هزار تومان یارانه است ! یارانه ی چهل میلیون نفر را ر قبال یک میلیون دلار ببرید اما نگذارید غیرت ایرانی پایمال شود!